Hjälmaren to czwarte co do wielkości jezioro w Szwecji o powierzchni 483 km². Znajduje się w Svealand i jest podzielone między Västmanland, Södermanland i Närke. Te trzy powiaty sąsiadują ze sobą w Tjugholmen, na wschód od Vinön. Jedno z większych miast Szwecji, Örebro, ma brzegi jeziora Hjälmaren przez Rynningeviken, chociaż miasto nie ma osiedli nad jeziorem.
Informacje ogólne
Maksymalna głębokość to 22 metry, a średnia głębokość to 6,1 metra. Jezioro odprowadza wodę przez Eskilstunaån do jeziora Mälaren. Kanał Hjälmare umożliwia połączenie łodzią z jeziorem Mälaren. Największą wyspą Hjälmaren jest Vinön, która jest zamieszkana przez cały rok i z której kursuje prom do Hampetorp, jednej z niewielu wiosek na wybrzeżu Hjälmaren. Jedyną miejscowością liczącą ponad tysiąc mieszkańców na bezpośrednim brzegu Hjälmaren jest Ekeby-Almby kilka kilometrów na wschód od Örebro. Główne dopływy to Svartån i Kanał Kvismare, oba z zachodu.
Największym miastem wokół jeziora jest położone na zachodzie Örebro. Zabudowana część miasta rozciąga się około jednego kilometra od brzegu, gdzie zaczyna się teren podmokły. Centrum miasta znajduje się wzdłuż rzeki Svartån, kilka kilometrów w górę rzeki od jeziora. W przeciwieństwie do trzech największych jezior Szwecji, Hjälmaren nie jest jeziorem narodowym, lecz wodą miejską. Obszar jeziora jest administrowany przez powiaty Södermanland, Västmanland i Örebro. Inne gminy z linią brzegową to Arboga, Eskilstuna, Katrineholm i Vingåker. Wszystkie gminy znajdują się w pewnej odległości od Hjälmaren i żadna gmina, z wyjątkiem Örebro, nie ma okręgu miejskiego na brzegu.
Obniżenie rzeki Hjälmar 1878-1887
W latach 1878-1887 poziom rzeki został obniżony poprzez obniżenie poziomu jeziora. Było to spowodowane uwolnieniem dodatkowych gruntów rolnych. Ponadto chciano zmniejszyć ryzyko powodzi poprzez możliwość lepszej regulacji poziomu wody w jeziorze.
Dane liczbowe różnią się co do tego, o ile obniżono powierzchnię Hjälmaren. Waldén podaje, że średni poziom wody został obniżony o 130 cm. Dzięki temu zwolniono około 15 000 hektarów pól i łąk oraz około 3 500 hektarów innych gruntów. Nie zawsze jednak oczyszczone grunty były pierwszorzędnymi gruntami ornymi.
